Przemijanie

[tom_70]

Tu nie słychać samochodów i pociągów.
Zegary, które mierzą wyłącznie same siebie,
samotność między lustrem, a krzesłem.

Patrzę na was, nagie rzeczy milczące
jak drzewo w słońcu, przeglądające
się w szybie mego obrazu.

Twarz moja zachodzi mgłą i próbuję
się roześmiać, ale nic z zewnątrz
nie dochodzi.

Nie została mi ani jedna miarka życia,
coś tutaj dobiega końca,
całkiem blisko.