obiecałam ci wiersz

[El]

Mogliśmy być jak drzewa. Z ramionami w błękicie
i twardą korą trwać - zielenić się, gdy przyjdą deszcze.
Tak. Było możliwe przyjacielu. Jak słowo rzucone
między dzisiaj i wczoraj - w zapach parku, o którym
nie chcemy pamiętać, bo pogubiliśmy w nim cienie.

Koronka wersu rzucona między środą i czwartkiem,
zaczepna strofa krucha porcelaną - to tylko targ -
bazar wspomnień i opuszczenie ramion. A może
wzruszenie - sieroce i dorośle dziecinne?

Mówisz: Jest jak jest. Odpowiadam kpiną i łykiem piwa.
Lekko rzucam parę słów i oszukuję drżenie palców.
Dobrze. Jeszcze papieros i kropelka potu na czole -
wygodnie, że nie widzisz, dlaczego pobladłam.

Tak. To ja - niedoszła zmarszczka na pościeli -
imię powracające w stronie ciszy.

[misery]

Nie napiszę nic specjalnie konstruktywnego...tylko tyle - wspaniały wiersz. Przewrotny, dopracowany, taki niecodzienny. Az trudno o nim pisać nie popadając w banał. Więc zamilknę. Wspaniały, wspaniały wiersz.

[El]

Podziękuję za lekturę i komentarz. Miło mi...

Pozdrawiam

[wanda]

Wiersz świetny...o tym samym wersie myślałam co Ninoczka...

[Maria M.]

Bardzo mi się podoba. Nie można przejść obojętnie obok takiego wiersza.

[El]

Dziękuję za przychylność